زمانه

حالا در التهاب هزاره تردید و ترس و توهم پا گذاشتیم. ما را نشانه ای از هیچ برج و باروی امنی در خاطر نیست . خیال هیمنه اسرارآمیزش را شکسته می بیند .و تغافل جای تعامل را گرفته است . و با ناشناخته های خودساخته ای گلاویز شده ایم که حنجره سرخ اشتیاق ما را می جود بی آنکه صدایی بشنود .آواز بی پروازی را تداعی میکنیم درست به سرمای پروازی بی آواز . امروز از فرط رسوایی رسوا نشدگانند که رسوایند . و حماسه ها ؛سرابهای شوم مرگبار عصر فراذهن فراتر از آنچه می شناختیم به رخوت انسانگرایی ما می افزایند. عصر تجمل بی تحمل و عصر پیراستن زشتی ها ست . د’وران به دَوران بی پرسش وحشت زدگانی شبیه است که از جدال الفاظ می هراسند و مدام بر دامنه تردید مفاهیمشان افزوده می شود ...

از انزجار زمین تا تیپای آسمان ! نه بنیان ما فرو ریخته قبل از آنکه توان تابش خورشید به پایان برسد و زمین مدار دیرینه اش را گم کند و یا ماه در هذیان شب گرفتار شود و کوهها از هیبت معبود روان شوند و رودها از عجب شنیدن نام او قامت گیرند . پایان عصر را مگر می شود بی اذن او اعلام کرد ؟ !
به کجا می رویم ...
                       به کجا می برد ما را...